Tomasz Lietzau

Urodzony w 1969 r. w Pile, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Współtwórca Grupy "Wspaniali&Lubiani": Lietzau-Hasan-Cyrul Duhe (1992-1994)
Obecnie zajmuje się głównie refleksją na temat szeroko pojętego znaku (semiotyzm), w skład której wchodzą różne rodzaje operacji na znakach, symbolach i ich reprezentantach, oraz teorią sztuki. Tworzy własne systemy znaków, które stanowią język wypowiedzi, notacje i odznaczania rzeczywistości.

(...) Nasz podziw dla malarstwa jest wynikiem długiego procesu adaptacji, trwającego przez wieki i bardzo często nie ma to związku ze sztuką ani z duchem. Malarstwo stworzyło sobie odbiorcę. Jest to stosunek umowny.

Witold Gombrowicz "Korespondencja" s. 30 List Gombrowicza do Dubuffeta
_______________________________________________________________________________

FORMY OBRAZY

Myśląc o malarstwie, winniśmy zdawać sobie sprawę z tego, że powszechnie termin ten jest obciążony tradycją, mitologią, a nawet pewnym zabobonem. Zmierzenie się z tą kultywowaną od wieków potęgą okazuje się zadaniem niełatwym, wymaga dużej elastyczności i chęci wyjścia ‘poza’. Obraz przeważnie był uważany za „okno”, w którym rzutowano zbiór punktów zaczerpniętych z rzeczywistości lub umysłu twórcy (gdzie jeden zbiór stanowił punkty zaobserwowane w rzeczywistości, a drugi - te punkty naniesione na płaszczyznę).Dawniej, im bardziej zbiory te wydawały się do siebie ‘podobne’, tym bardziej taki obraz uznawano za ‘udany’. Utrwalone sposoby takich odwzorowań sprzężone z wyćwiczonymi technikami, które podążają za ideą czy ‘umiejętnością’ widzenia świata obrazem, przekazywane są jako swego rodzaju ‘wiedza tajemna’ z pokolenia na pokolenie. Wraz z umiejętnością konstruowania takiego obrazu współistnieje też ‘umiejętność’ oglądania tego okna, obciążona często próbą dążności do uchwycenia wewnętrznej spójności w poprawnej organizacji płaszczyzny czy uwodzeniu odbiorcy przez to okno.

Moje formy, jak i obrazy, zawierają się w idei relacji pomiędzy zbiorami. W przypadku obrazów mamy tradycyjną relację pomiędzy zbiorami znaków, symboli, memów, pojęć powiązanych ze sobą w różny sposób, gdzie gra podlega tradycyjnej recepcji. Quasi-publicystyczne tematy obrazów stanowią zbiory znaków/memów nawiązujące do tradycji opartej na konstrukcji mitów i metafor, która jest utrzymana w tendencji sztuki krytycznej. Wartości takiego sposobu pojmowania sztuki są dla mnie ambiwalentne, a tematy obrazów są powierzchowną formą odniesienia się do współczesności jak i historii, lekko ironizujące względem mitologii sztuki, kultury czy polityki. Skonstruowane w tradycyjnej formie ilustracji, jakże łatwo mogą ‘przemawiać’ czy irytować. Umieszczenie ich w kontekście form pokazywanych w osobnej sali polaryzuje je z innym rozumieniem malarstwa i ujmowaniem sztuki w szerszym jej aspekcie i to stanowi sedno tej wystawy.
tomasz lietzau 10.2011