Rafał Boettner-Łubowski

Wystawy

Swoje prace prezentował na 20 wystawach indywidualnych i 40 wystawach zbiorowych.
----------------------------------------------------------------------------------------------
o swojej wystawie ARTYKULACJE QUASI-KLASYCZNE we wstępie do katalogu pisze:
----------------------------------------------------------------------------------------------
Problematyka artykulacji quasi-klasycznych stała mi się szczególnie bliska w 2011 roku, kiedy wykonałem cykl prac pt. „Hommage à Ingres: wizerunki quasi-klasyczne” oraz napisałem tekst pt. „Rozwiązania quasi-klasyczne: ich specyfika i artystyczne konsekwencje” (opublikowany we wrocławskim „Dyskursie”). Seria prac rzeźbiarsko-graficznych i wspomniany tekst były owocem realizacji projektu artystyczno-badawczego, realizowanego pod patronatem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu od przełomu 2010 i 2011 roku. R.B.Ł.
HOMMAGE À INGRES: WIZERUNKI QUASI-KLASYCZNE
Rozbudowana realizacja przestrzenna pt. „Hommage à Ingres: wizerunki quasi-klasyczne” powstała w wyniku mojej wielkiej fascynacji sztuką XIX-wieczną. Szczególnie interesujące są dla mnie próby subtelnego naruszania kanonów klasycznych, jednak bez całkowitego i bezkompromisowego odrzucania ram stylistyki klasycznej. Zabiegi takie widoczne były w XIX wieku, chociażby w niektórych obrazach Jeana Auguste’a Dominique’a Ingres’a (np. w „Zeusie i Tetydzie”, czy w słynnej „Łaźni tureckiej”). Ingres wprowadzał we wspomnianych dziełach śmiałe deformacje lub dysproporcje motywów ukazywanych w konwencji stylistyki klasycznej, czynił to najprawdopodobniej w celu osiągnięcia idealnej harmonii, ale niejako wbrew swym intencjom uzyskiwał w swych działach także niezwykle intrygujące efekty anty-klasyczne. W o wiele bardziej drastyczny sposób podobne rozstrzygnięcia obecne były w „neoklasycystycznych” obrazach Picassa, tworzonych przez malarza około 1920 roku. Wydaje się, że formuła quasi-klasyczna malarstwa Ingres’a może być fascynująca i dzisiaj. Odczucie to skłoniło mnie do stworzenia „klasycznych” wizerunków, które poddane zostały zauważalnym deformacjom. Wizerunki te stworzone w tradycyjny sposób: od modelowania w glinie, poprzez opracowywanie formy w odlewie gipsowym, a w końcu wykonanie odlewów w brązie - stały się dla mnie punktem wyjścia do dalszych działań. Na bazie fotograficznych „dokumentacji” form odlanych w brązie, podjąłem kolejne akty deformacji „klasycznych” wizerunków, tym razem w środowisku digitalnym. W efekcie finalnym chodziło mi o uzyskanie wielkoformatowych wydruków, które wraz z rzeźbami w brązie stałyby się „tworzywem” do stworzenia wymownych aranżacji przestrzennych. Jeden z wizerunków w brązie został przez mnie celowo zestawiony z dyskretnie zmodyfikowaną cyfrowo reprodukcją „Łaźni tureckiej” Ingres’a, wydrukowaną na transparentnej płaszczyźnie. Aranżacja „Hommage à Ingres: wizerunki quasi-klasyczne” wystylizowana została częściowo, jak to często bywa w mojej twórczości, na swoisty pokaz para-muzealny, dlatego też pojawiły się w niej złote tabliczki, które budowały swoiste pole semantyczne dla całości omawianej tu realizacji. Krótka uwaga na temat quasi-klasycznych eksperymentów Ingres’a, czy tytuł aranżacji, stanowiły w tym przypadku ich treściową zawartość. Oczywiście elementy wykorzystane w aranżacji „Hommage à Ingres: wizerunki quasi-klasyczne” można także wykorzystywać jako cytaty w następnych pracach czy seriach. Są to bowiem wizerunki, które mogą podejmować kolejne migracje i artystyczne podróże, a w zależności od kontekstu zestawień, sugerować coraz to inne zakresy treści i emocji. Stało się tak między innymi w realizacji zatytułowanej „Wizerunki quasi-klasyczne: Remeatio?” – realizacji, ukonstytuowanej na mocy praktyki auto-cytatu, notabene praktyki nieobcej samemu Ingres’owi, którego szczerze podziwiam. R.B.Ł.