Prot Jarnuszkiewicz

Prot Jarnuszkiewicz - NIEOBECNOŚĆ

Nastrojowe, intymne pejzaże, składające się z pozornie niezwiązanych z sobą obrazów, przypominają wędrówkę „poety” po dobrze znanych tylko jemu miejscach, to pierwsze skojarzenie nasuwające się po obejrzeniu zdjęć autora. Jest on niczym „Witold” – główny bohater „Kosmosu” Gombrowicza, który próbuje złożyć rzeczywistość z zauważonych w przestrzeni znaków. Ta badawcza postawa powoduje, że pozornie puste pejzaże, osamotnione ławki, krzesła, martwy ptak, byliny, nabierają odrębnego, głęboko humanistycznego znaczenia. Tytuł wystawy mówi o „n i e o b e c n o ś c i”. Czy jest to jednak tylko brak zarysu konkretnej postaci na oglądanych fotografiach, czy może wewnętrzne poczucie osamotnienia, które towarzyszy autorowi w jego pracy artystycznej? A może jest to alienacja wobec otaczającego świata, ucieczka w głąb własnego „ja” do świata emocji i wrażeń? Zawarty w tytule nastrój budowany jest przez autora na różne sposoby. W sposób literacki przez atrybuty kojarzące się z tematem (pusta plaża, ogród, pusta ławka). Dopiero po pewnej analizie zdjęć uwagę zwraca minimalistyczna kompozycja fotografii oraz posługiwanie się przez autora światłem. Klasyczne, spokojne układy, wyciszone rytmy, łagodne, przygaszone światła, pewna nieostrość. Wszystkie te fotograficzne niuanse wzmacniają psychologiczne oddziaływanie zdjęć na widza i podkreślają dodatkowo założony przez autora kontekst całości projektu. Prot Jarnuszkiewicz zapytany o ideę, jaka przyświecała mu w trakcie tworzenia zdjęć,
wyjaśnia: „(…) od zawsze w fotografii interesowały mnie relacje człowieka i przestrzeni, napięcia i wzajemne dookreślanie. W prezentowanych pracach przedstawiłem tę zależność jako układ emocjonalny. Człowieka - jako nieobecnego demiurga. Świat wokół - opuszczony, noszący ślady swojego opiekuna „twór”. Takie podejście do fotografii przez autora powoduje, że każdy z tych obrazów trzeba analizować jako odrębny mikrokosmos, gdzie widz może na zasadzie wolnej gry skojarzeń dopowiedzieć własną historię, stając się tym samym jednocześnie odbiorcą i nowym stwórcą obserwowanej, fotograficznej rzeczywistości. (Anna Wolska, Warszawa 2009)