Hanna Maria Ograbisz-Krawiec

Wystawy

INDYWIDUALNE - wybór

1986 - z cyklu „Być...” pt. „Jesteś...” - Teatr MARCINEK, P-ń
1988 - z cyklu „Być...” pt. „ Dopokąd...” - SBWA, W-wa
1989 - z cyklu „Być...” - Galeria Wielka 19, P-ń
1990 - z cyklu „Być...” pt. „ Miejsca...” - Galeria Wielka 19, P-ń
1991 - Environnements - Galeria BWA, Gorzów Wlkp.
1993 - „Prowokacja Materii i Przestrzeni...” - Międzynarodowe Centrum Sztuki, P-ń
1995 - z cyklu „Miejsce...” pt. „Mandala” - Gal. Miejska, Mosina
1997 - „Medytacje...” - SBWA, Warszawa
1998 - Deutsch-Polnischer Poetendampfer unter der Schirmherrschaft des Bundersministers des Auwartigen Dr Klaus Kinkel
1999 - „Monodramy przestrzeni” - Gal. BWA, Zielona Góra
2000 - z cyklu „Miejsce”: pt. „Zapis...” - Galeria Miejska, Mosina
2001 - „Poza miejscem...” - CSW Inter Spaces, P-ń
2001 - „Między Niebem a Ziemią”/„Zwischen Himmel und Herdfeuer” - Internationale
Kunstschau in der Dorfkirche Cothen und der Kleinen Kapelle/Niemcy
2002 - „Przenoszenie Miejsc” - Galeria u Jezuitów, P-ń
2003 - „Miejsca wędrowne...” - Park Sztuki w Baranowie, przy hotelu „Edison”, P-ń
2004 - „Przyczółki Przyziemności” - Gal. BWAiUP, Piła
2005 - „Horyzont...”, rzeźba - Gal. „Pro-Arte”, Zielona Góra
2005 - „Horyzont”, malarstwo - Galeria „Do trzech razy … sztuka”, W-wa

ZBIOROWE - wybór

1985 - Dyplom’85, Sopot
1989 - „Rzeźbiarze Poznania” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1991 - „Trwanie i obecność” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1991 - „Ekoart” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1991 - „Pamiętajmy o ogrodach” - Muzeum Historii Miasta Poznania
1991 - VII Biennale Drobnych Form Rzeźbiarskich P-ń
1992 - „Ekoart” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1992 - Biennale Sztuki Sakralnej - Gal. BWA, Gorzów Wlkp.
1992 - Wystawa Rzeźby - Muz. Narod., Ratusz P-ń
1992 - „Ekoart” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1993 - „Widzenie własne” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1994 - „Ekoart” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
1995 - Biennale Sztuki Sakralnej - Gal. BWA, Gorzów Wlkp.
1998 - Biennale Sztuki Sakralnej - Gal. BWA, Gorzów Wlkp.
1999 - „Ekoart” - Gal. Miejska ARSENAŁ-BWA P-ń
2000 - „Rzeźba w krajobrazie miasta” - Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko
2000 - „Serce Dusza Ciało” - Inter Spaces, P-ń
2000 - Gdyński Przegląd Artystyczny „Lato 2000” - Galeria 78, Gdynia
2002 - Między Niebem a Ziemią” - Internationale Kunstschau in der Dorfkirche Cothen und in der Kleinen Kapelle/Niemcy
2002 - „Paleta Erosa” - Malarnia - Teatr Polski P-ń
2003 - Wystawa Ceramików Środowiska Poznańskiego - Muz. Narodowe, P-ń
2004 - „Paleta Erosa” - Galeria Profil, C.K. Zamek P-ń
2005 - Poplenerowa wystawa malarstwa: „Klimaty” - Międzyrzecz
2007 - Poplenerowa: „Zapis Przestrzeni-Człopa 2006” - Gal. BWAiUP, Piła

REALIZACJE :

2004 - Droga Krzyżowa w Kościele Parafialnym pod wezw. Ducha Św. w Zielonej Górze



Sztuka Hanny Marii Ograbisz-Krawiec obojętnie jaką przyjmuje postać czy to kompozycji w konwencji abstrakcji strukturalistycznej, czy też rzeźbiarskiego układu figuratywnego dotyka zazwyczaj w swej treści i przekazie emocjonalnym przestrzeni szeroko rozumianego wymiaru sacrum.
Stało się tak również w najnowszej realizacji Autorki zatytułowanej przez rzeźbiarkę „Horyzonty pamięci”. Praca ta została specjalnie zrealizowana do przestrzeni galerii Muzeum Stanisława Staszica w Pile. Jest to niekonwencjonalny rzeźbiarski cykl, który traktować można jako poddane swoistej „sakralizacji” ślady pamięci tego, co rzeczywiste i materialne.
Artystka prezentuje nam w salach Muzeum Staszica, jako dominantę swej realizacji, kompozycję wykonaną z wypalonej gliny ceramicznej, która nabiera wzniosłości i powagi rytualnego ołtarza. Forma ta z jednej strony wydaje się w pewnej swej części zapamiętaniem kształtu autentycznego fragmentu pejzażu, utrwalonego w negatywie gipsowym, zdjętym bezpośrednio z konkretnego miejsca i przypisanego realnej rzeczywistości. Z drugiej zaś, zdaje się być metafizyczną konstrukcją uświęcającą to, co w mechaniczny sposób zostało wcześniej utrwalone w pamięci rzeźbiarskiej formy. Wspomniana „ponadrealność” nastroju wydaje się jeszcze bardziej spotęgowana decyzją Autorki, dotyczącą umieszczenia w bocznych ścianach opisywanej struktury, w zrytmizowanym, geometrycznym porządku, niewielkich nisz, w których płoną maleńkie znicze, stające się atrybutami odsyłającymi nas do labiryntu znaczeń i emocji naszego wewnętrznego duchowego życia. Kluczowej, „paraołtarzowej” kompozycji towarzyszą także i inne wizualne utrwalenia-zapisy. Przyjmują one postać niekonwencjonalnych obrazów-kolaży lub nietypowych struktur, wykonanych z obcych tradycji rzeźby materiałów i tworzyw. I tak na szczególną uwagę zasługuje forma wykonana z wosku, pusta w środku, podwieszona u sufitu sali sąsiadującej z przestrzenią zdominowaną przez opisywany już kluczowy element „Horyzontów pamięci”. Jest to „negatyw” znanej nam paraołtarzowej konstrukcji, lub tak napraw-dę jej fragmentu, swoista jej „dusza”, pokazana za pomocą wieloznacznej sugestii wizualnej. Hanna Maria Ograbisz-Krawiec po raz kolejny intrygująco uporządkowała daną jej do dyspozycji przestrzeń za pomocą adekwatnych i przemyślanych decyzji twórczych. Doskonale połączyła w swej realizacji dokumentacyjno-przedmiotowe oraz metaforyczno-abstrakcyjne możliwości współczesnej rzeźby. Jej „Horyzonty pamięci” wspaniale korespondują z miejscem swej ekspozycji, czyli z muzeum. Podobnie jak ono stają się swoistą kapsułą czasu, hibernującą określone przejawy codzienności. Jednakże wyższość dzieła sztuki polega w tym przypadku na tym, że staje się ono wieloznacznym, skłaniającym nas do refleksji artefaktem, w którym istnieje cała skomplikowana sieć zakodowanych poziomów pamięci a nie tylko i wyłącznie pierwiastek muzealnej, dosłownej „inwentaryzacji” określonych materialnych obiektów.
Oto wspaniały dialog współczesnego dzieła sztuki i tradycyjnie pojmowanej przestrzeni muzealnej. Dialog, który nie wiedzieć czemu sam zdaje się pretendować do roli wzniosłego i istotnego przekazu twórczego.

Rafał Boettner-Łubowski